กลางคืนที่แสนง่วง

เมือคืนคุณพ่อรับหน้าที่ดูแลน้องปัณณ์ ให้คุณแม่ได้พักบ้าง
(4 เดือนมานี่ ครั้งนี้เป็นครั้งแรก)

ปัณณ์ตื่นครั้งแรกตอนตี 1.45 คุณพ่อยึดตำราเป็นหลัก
เด็ก 4 เดือนจะไม่ค่อยกินมื้อดึกแล้ว
เลยแค่อุ้มลูกขึ้นมาอุ้ม สักพักน้องปัณณ์ก็หลับต่อ
นึกในใจ นี่ถ้าเป็นแม่นายปัณณ์ แม่ต้องเอานมยัดปากลูกแน่ๆเลย
เสร็จแล้วก็หลับไปด้วยความภูมิใจ

นอกไปได้อีกตื่น ได้ยินเสียงลูกร้อง
ยื่นมือไปตบก้นลูก แต่คลำหาก้นไม่เจอ
ได้ความว่าพี่แกพลิกหงายไปซะแล้ว
(ปกติน้องปัณณ์ยังพลิกหงายไม่ได้)
ตบเท่าไรก็ไม่หยุดร้อง
ก็เลยยกมาอุ้ม กะว่าจะใช้มุขเดิม อุ้มจนหลับ
แต่คราวนี้ปัณณ์ไม่ยอมหยุด
ดูเวลา อ้าวตีหนึ่ง 45 เหมือนเดิม นาฬิกาตายพอดี
สุดท้ายก็ไปชงนมมาให้กิน
คุณพ่อมือหนึ่งถือไฟฉาย มือหนึ่งถือขวดนม
(ใช้ไฟฉายเพราะไม่อยากเปิดไฟ)
พอผสมนมเสร็จแทนที่จะเขย่าขวดนม
ดันไปเขย่าไฟฉายแทน
พอตอนป้อนนม ไฟฉายถ่านหมดอีก
คุณพ่อใส่ขวดนมเข้าปากไม่ถูกอีก
มันมืดมองไม่เห็น
จิ้มไปจิ้มมา เห็นไม่เข้าที สุดท้ายเลยต้องเปิดไฟ
กินหมดไป 5 oz หนูปัณณ์ก็หลับต่อ

เฮ้อ ตื่นมาแข้งขาตึงหมด
(นอนน้อยร่างกายไม่ซ่อมแซมส่วนที่สึกหรอ)
ส่วนคุณแม่ตื่นมาก็มีไช้อ่อนๆ
เพราะเต้านมคัด ไม่ได้ให้ลูกดูด